De Ciudad Perdida hike

De Ciudad Perdida hike is een meerdaagse trekking door de Colombiaanse jungle, in de Sierra Nevada de Santa Marta. Dit is gelegen in het noorden van het land aan de Caribische kust. Het eindpunt van de Ciudad Perdida hike is de verborgen inheemse stad Teyuna, ook wel de verloren stad  genoemd. Bijzonder is dat u enkel door middel van de meerdaagse trektocht deze verborgen stad kunt bezoeken.  

De standaard variant van de trekking is vier dagen, maar het is mogelijk om de wandeling korter of langer te maken. De route die u aflegt blijft echter exact hetzelfde. Gedurende deze dagen bent u verwijderd van de moderne wereld, er is beperkt stroom, niet altijd warm water en de slaapmogelijkheden zijn eenvoudig. Daartegenover staat dat u omgeven wordt door een geweldige natuur, u kennis maakt met inheemse Kogui gemeenschappen en een waar avontuur aangaat. 

Het is zover de meerdaagse hike naar de Ciudad Perdida gaat van start. In de ochtend vertrekken we vanuit Santa Marta naar het plaatsje El Mamey. We hebben enkel een kleine rugzak mee met alles wat we nodig hebben voor de komende dagen: handdoek, droge kleding, toiletartikelen, flessen water, zonnebrand en, zeer belangrijk, anti insecten spray. Na ongeveer een uur rijden stuurt de chauffeur de auto van de verharde weg en rijdt hij over een kronkelige zandweg de berg op. Af en toe steken we een kleine rivier over. We komen aan bij El Mamey en ontmoeten een groep die net is teruggekeerd van de trekking. Op het eerste oog zien ze er nog niet helemaal uitgeput uit, dus we hebben goede hoop dat wij er ook zo goed ‘vanaf komen’. 

Na een Colombiaanse lunch is het tijd om de trekking te beginnen, rugzakken op en we gaan. We starten op een hoogte van 120 meter boven zeeniveau en we stijgen vandaag naar een hoogte van 620 meter om vervolgens 200 meter af te dalen. Het is een pittige wandeling. De middagzon brandt en al snel staan de zweetdruppels op ons hoofd. De route is mooi en we stoppen af en toe bij verschillende uitkijkpunten. Na ongeveer twee uur lopen nemen we even een pauze en wordt ons een stukje fruit aangereikt. Lekker verfrissend. Onze gids geeft aan dat we het komende uur wandelen over de zogenaamde ‘Colombian flat’. Dit betekent dat de route heuvelachtig is maar dat je net zoveel stijgt als daalt. 

Het pad wordt smaller en al snel steken we voor het eerst de Buritaca rivier, via hangbruggen, over. Onderweg komen we enkele militairen tegen met zware bepakking. Zij doen hier oefeningen en zorgen dat het gebied wordt beschermd. Deze militairen zullen we de komende dagen vaker tegenkomen. 

Na een halve dag wandelen komen we aan bij onze slaapplek voor deze avond. Het eten is al gearriveerd. Dit wordt door pakezels van de ene slaapplek naar de andere plek gebracht. Na het avondeten bespreken we met onze gids de route voor de volgende dag en krijgen we een kleine introductie over de inheemse gemeenschappen die in het gebied leven. We gaan op tijd naar bed. Ik heb genoten van de eerste dag. Het was warm, maar goed te doen. We hebben al veel mooie uitzichten gezien.

Deze ochtend beginnen we op tijd zodat we nog kunnen genieten van de frisse ochtendlucht. Bij de eerste zonnestralen verlaten we onze slaapplek. Rugzak op en daar gaan we weer. Vandaag lopen we de meeste kilometers. We wandelen langs kleine lokale boeren en genieten van de groene heuvels om ons heen. Ze zijn bedekt met grote bomen afgewisseld met tropische palmbomen. Ondanks dat het nog relatief koel is, is het erg vochtig en voelen we de eerste zweetdruppels alweer snel op ons lichaam. 

We lopen langs de bergen en passeren meerdere keren de Buritaca rivier. We stoppen voor een pauze en krijgen weer een stukje fruit aangereikt, dat erg welkom is. We maken kennis met een Kogi-indiaan die in dit gebied leeft. Hij vertelt over de manier waarop de indianen hier leven. De Kogui’s geloven in de ‘Aluna’ oftewel moedernatuur. Ze dragen witte kleding dat moedernatuur en de puurheid van de natuur vertegenwoordigd. Zij zien de aarde als een levend wezen en zien de mensheid als kinderen van de aarde. Ze geloven dat we het leven op aarde moeten helpen verlengen en beschermen. Acties van vernietiging, exploitatie en verduistering van middelen verzwakken moeder natuur en zullen leiden tot de vernietiging van de mensheid. De Kogui’s proberen de wereld in balans te houden door in harmonie met de omgeving te leven. Ik vind het erg bijzonder om mee te maken dat er nog gemeenschappen zijn die op deze manier leven en zich vast houden aan de tradities van hun voorouders. 

Voordat we verder gaan laat de Kogi-indiaan zien hoe hij zijn Poporo maakt. Een Poporo is een belangrijk instrument voor de indianen. Het is een gedroogde kalebas en lijkt op het eerste oog op een rammelaar. In de uitgeholde kalebas zit een poeder van zeeschelpen. Door een gat aan de bovenkant kun je met een stok erin en wordt er op die manier het poeder uit de kalebas gehaald. Ondertussen kauwt de Kogi-indiaan op cocabladeren. Door de kalk met zijn eigen speeksel te mengen ontstaat er een soort lijm. Dit smeert hij uit aan de buitenkant van de kalebas waardoor er door de tijd heen een dikke rand van kalk is ontstaan. Deze rand van kalk is de manier waarop de indianen communiceren met hun voorouders. Hierin worden gedachten en berichten opgeslagen. Hier kunt u in een video zien hoe de Poporo gebruikt wordt. 

We lopen verder naar onze lunchplek waar we heerlijk afkoelen in de Buritaca rivier. Het water is ijskoud, maar een zeer welkome verfrissing aangezien de temperaturen rond de middag erg hoog zijn. Na de verfrissende duik en een voedzame lunch gaan we verder. Het eerste stuk is Colombian flat en daarna krijgen we onze ‘happy hour’. Dit is een lange en steile klim van ongeveer 500 hoogtemeters, op het heetste van de dag, in de brandende zon. Eenmaal boven worden we wel beloond, want het uitzicht is prachtig. We lopen verder langs meerdere gemeenschappen, die in traditionele hutjes leven. Aan het einde van de middag komen we aan bij onze slaapplek, op slechts een kilometer van de Verloren stad. 

Net voor zonsopgang vertrekken we naar de Ciudad Perdida. We laten onze rugzakken achter, want we komen in de middag weer terug. We nemen alleen ons fototoestel én anti insecten spray mee, want volgens onze gids wordt de stad ook wel eens de ‘mosquito capital’ genoemd. Het is een half uurtje lopen tot de grote oversteek over de Buritaca rivier. Er zijn twee touwen gespannen, waar we ons aan vast kunnen houden terwijl we dwars door de rivier lopen om de andere kant te bereiken. Het water komt tot aan mijn middel en ik moet me goed vasthouden om niet uit te glijden.

Eenmaal aan de overkant staat het laatste obstakel op ons te wachten; maar liefst 1200 stenen treden. Het is een flinke klim, maar de beloning is groot. We kijken uit over Teyuna, oftewel Ciudad Perdida. Terwijl wij onze ogen uitkijken over deze stad vertelt de gids ons meer over deze archeologische vindplaats. We worden uitgebreid door de stad rondgeleid en krijgen voldoende tijd om foto’s te maken.

Hierna is het tijd om de 1200 traptreden af te dalen, de Buriaca rivier over te steken en om onze spullen op te halen. Na de lunch lopen we door naar de locatie waar we gisteren de lunchpauze hadden en waar we deze avond overnachten. De klim van gister, wat onze gids gekscherend happy hour noemde, voelt nu eindelijk als een echt happy hour, want we lopen zonder al te veel moeite naar beneden. In de middag koelen we weer af in de rivier. Als je er eenmaal inzit voelt het heerlijk, verfrissend en ontspannend. Net nadat ik uit de rivier ben geklommen, ontstaat er paniek. Er blijkt een slang in het water te zwemmen. Gelukkig is iedereen op tijd het water uit en wordt de slang door de gidsen weg gejaagd. Het blijft natuurlijk wel de jungle waar we ons bevinden. 

Het is kerstavond en de gidsen zorgen voor een glaasje bubbels en een kleine versnapering om onze laatste avond extra feestelijk te maken. Voor de liefhebber is er deze nacht de mogelijkheid om in een hangmat te slapen. Dit sla ik over. Sinds enkele jaren kun je namelijk ook in stapelbedden slapen en na deze dagen voelt dit voor mij een stukje comfortabeler. 

Helaas is de laatste dag van ons avontuur aangebroken. We vertrekken vroeg in de ochtend richting ons startpunt van enkele dagen gelegen. Tijdens de terugweg genieten we van de mooie uitzichten, komen we nogmaals langs de dorpjes van de indianen die hier leven en glijden we af en toe weg door de modderige smalle paden. Door de zon en de stukken Colombian flat, is het nog even doorzetten tot het eindpunt. We zijn moe, blij en zeker voldaan. Het was geen makkelijke tocht. De warmte, de lange dagen en de hoogteverschillen maken het pittig. Toch had ik dit zeker niet willen missen. We genieten van een Colombiaanse lunch en stappen weer in de auto die ons terug brengt naar Santa Marta.