Het boerenleven in Los Llanos, Colombia

Paardrijden over de Prairie

Los Llanos is een gebied met eindeloze graslanden die ingeklemd liggen tussen de Andes in het noordoosten en het Amazone bassin in het zuidoosten. Dit desolate landschap is het terrein van de Llaneros. Deze cowboys leven op typische boerderijen, die Hato’s genoemd worden. De aankomende dagen verblijf ik op Hato Mate de Palma en maak ik kennis met het Colombiaanse boerenleven in Los Llanos. 

We staan op bij het krieken van de dag en na een stevig ontbijt met eieren en vlees bestijgen we onze paarden. De sterke viervoeter is de trouwe metgezel van de Llanero die te boek staat als een harde en taaie cowboy. We gaan op pad om een kudde runderen bij elkaar te drijven. Tijdens het bijeen drijven van het vee worden er typische liederen van de streek gezongen om het vee op hun gemak te stellen. We rijden door ondiepe beken en kleine beboste stukken land in de verder open prairie. De bosrijke stukken bieden een thuis aan vele vogelsoorten, zoals de inheemse fel rood gekleurde Corocora en andere dieren zoals miereneters. Ondertussen worden de oevers van de beken bevolkt door grote families Capibara’s, grote hamsterachtige zoogdieren die alleen in Zuid-Amerika voorkomen. 

Stoere cowboys met een klein hartje

​Nadat we het vee bij elkaar hebben gebracht in een omheind stuk land krijg ik een demonstratie van het temmen van een wild paard. Het temmen van deze wilde paarden neemt normaal gesproken zo’n vijf dagen in beslag. De cowboys zijn gewend om wilde paarden te berijden, zo vertelt een van de stoere mannen die met ons op pad is. Wanneer ze voor werk naar een andere hato gaan dan krijgen ze over het algemeen de wildste paarden toegewezen. Voor de landeigenaren is dit een manier om hun wildste paarden te laten temmen en tegelijkertijd hebben ze direct in de gaten wat voor vlees ze in de kuip hebben. Laconiek haalt de Llanero zijn schouders op: “Ons maakt het niet uit, we rijden op ieder paard dat ons wordt aangeboden.” Het is een van de vele verhalen die de mannen me vertellen. 

Hun stoere voorkomen maskeert aanvankelijk hun vriendelijkheid en de onbegrensde liefde voor de omgeving en natuur waarin ze leven. Gelukkig wordt deze maskerade al snel doorbroken als ik hen een fles met Aguardiente overhandig. Eén van de mannen pakt de tiple, een 4-snarig muziek instrument, erbij en begint uit volle borst te zingen. Al snel haken zijn metgezellen in en brengen ze de rest van de avond met veel enthousiasme een uitgebreid repertoire aan traditionele streekliederen ten gehore.