Argentijnse Puna

Bekijk hieronder een video van de route die Anke heeft gereden:

(klik op de afbeelding en de video begint te spelen)

Ieder uur een ander landschap in La Puna, Argentinië

We komen aan bij het huis van Corina, een van de twee inwoners van Antofallita. De route van vandaag door het grote gebied van La Puna in Argentinië was geweldig. We reden langs de zwarte vulkaan Carachipampa die zo mooi afsteekt tegen de rode bergen op de achtergrond en de, door mineralen, geel met wit bedekte aarde. We reden door Antofagasta en zagen de vruchtbare grond van de Vega Colorada. Een groene oase onderaan een uitgedroogde kloof. Het stukje land is bezaaid met beekjes, boompjes en gras. Lama’s, schapen en Andesganzen grazen vredig rond. We passeerden het hoogste punt van deze dag, 4600 meter, en we stopten bij een uitzichtpunt vanwaar we de indrukwekkende langgerekte zoutvlakte van Antofalla zagen liggen. We doorkruisten de zoutvlakte en werden welkom geheten in Antofalla, een gehucht met 35 inwoners. Vanaf hier reden we nog zo’n twee uur langs de zoutvlakte en de steeds veranderende bergketen naar dit plekje waar Corina, 80 jaar oud, woont. Haar enige buurman is haar broer met wie ze al jaren ruzie heeft vanwege het land. Ze spreken dan ook niet met elkaar vertelt mijn gids Luis. Door zijn verhaal heb ik medelijden met de vrouw. Wat moet je hier toch op die leeftijd doen, zo ver van alles en zonder met iemand te kunnen praten. 

Een bijzondere ervaring

We stappen uit de auto en al snel komt Corina naar buiten. De vrouw van 80 draagt een vestje van velours, felroze. De randen zijn afgestikt met een panterprintje. Ze heeft nog maar enkele tanden in haar mond, maar ze heeft een prachtige glimlach en ze geeft ons een warm welkom. Haar dochter is op bezoek en samen hebben ze net de aardappelen gerooid, die nu in de zon liggen te drogen. Daarnaast liggen 4 schapenhuiden te drogen die nog niet zo lang geleden zijn schoon gemaakt. Ik kijk om me heen en ik bevind me in een klein paradijs. De lucht is kobaltblauw, de zon schijnt en we kijken uit over de zoutvlakte van Antofalla met daarachter een roodkleurige bergen. 
 

Luis wil wat aardappelen meenemen voor thuis en voor ik het weet is hij samen met Corina in een hevige onderhandeling verwikkeld. Corina geeft zich niet zomaar gewonnen en weet wat ze ervoor wil hebben. Ondertussen lachen ze volop om de onderhandeling. Luis mag zelf zijn aardappelen uitzoeken en wegen. Met een glimlach sla ik de conversatie gade. Een stuk schapenvlees kunnen we ook kopen maar Corina vraagt er veel meer voor dan dat Luis er in Salta voor betaalt, dus daar houdt het op. Na nog even gepraat te hebben zeggen we gedag en ik krijg weer twee dikke zoenen van de lieve vrouw. 

​We stappen de auto in en Luis rijdt verder door dit bijzondere landschap van La Puna in Argentinië. Ik kijk nog een keer achterom naar dit bijzondere paradijsje ver weg van de bewoonde wereld. Minutenlang ben ik in gedachten verzonken. Ik heb niets te zeggen en denk alleen aan Corina en haar schaterlach na een grapje van Luis. De vrouw is met haar 80 jaren ontzettend gelukkig waar ze woont. Ze is niet zielig en heeft, naast de hulp van haar kinderen, helemaal niemand nodig. Ik benijd haar om het feit dat zij, daar in Antofallita op 4000 meter hoogte, veel minder nodig heeft om net zo gelukkig te zijn als ik in de westerse wereld. De eenvoud van het leven en de schoonheid van de natuur. 

De Argentijnse Puna: een van de mooiste ervaringen van mijn leven

We rijden verder door La Puna in noordwest Argentinië en de twee dagen die volgen geniet ik net zoveel als de dagen die ik al gehad heb. Zoveel te zien, maar zo weinig woorden om het te omschrijven. Een ding is zeker: Dit is een van de mooiste ervaringen van mijn leven. Ik kijk voor me uit en neurie het nummer van Blof ‘een mooie dag’, die speciaal voor deze plek gemaakt lijkt te zijn.
​
“De zon, het zand, de hitte en de rustige rivier, de stilte en de droogte en de leegt van dit hier. De hemel en de Aarde, de weidsheid van het land en de wijsheid van één man, dat is genoeg. De grond, het gras, de wegen naar de horizon die trilt. De tijd is hier de ruimte, de diepte hier is wild. De onzin en de noodzaak ze naderen de grens, de liefde van één mens was mij genoeg”.