Panamericana roadtrip herinneringen 9

Team 68
In een groen, groen knollenland. Ongelofelijk, wat een feestmaal is dit voor mijn uitgehongerde zintuigen. De laatste uren voor Ecuador werd het landschap al groener en we stegen weer behoorlijk. De kleuren groen die op mijn netvlies verschenen waren overweldigend. We zagen hele vreemde bomen met een flesvormige, felgroene stam. We reden over hoge bergpassen met watertandend mooie panorama’s. En die huizen! Sowieso waren het echte huizen. In kleuren waar onze welstandscommissie diarree van zou krijgen. De beste vergelijking die ik kan bedenken is er een van taartjes, compleet met torentjes, balkonnetjes en veranda 's. 

Alle mensen dragen hoedjes. De vrouwen vaak fluwelen rokken die druk geborduurd zijn. De kinderen dragen ze in doeken op hun rug. Ik raakte niet uitgekeken op de volle waslijnen, die hadden we ook al weken niet gezien. We klommen flink en kwamen dik in de wolken, ook dit was weer genieten. In Loja werden we gisteren feestelijk onthaald. Langs de route de stad in stonden mensen die ons met vlaggen de weg wezen. We reden door een prachtig geschilderde stadspoort met een hoog Sissy-gehalte. Langs de kant zagen we lachende, zwaaiende mensen die hun duim opstaken. Maar wat er op het stadsplein gebeurde kon ik haast niet geloven. Honderden mensen die applaudisseerden. Ik zat zowaar een beetje te sniffen van emotie. We konden bijna niet parkeren omdat ze allemaal aan het fotograferen waren. Toen we eenmaal stonden zei Jennie dat we onze motorkap eens open moesten zetten. Ze klommen er bijna in. De auto was niet meer zichtbaar.

Team 68
Quito is de hoofdstad van Ecuador en heeft 1,8 miljoen inwoners. De stad ligt in een vallei tussen twee ruggen van vulkanen, waarvan de meesten nog actief zijn. De laatste uitbarsting was in 1999 en hierbij is Quito onder een laag as bedolven. De stad is 55 kilometer lang en heeft buitengewoon veel kerken. Mede daarom werd Quito in 1978 als eerste stad door Unesco op de lijst van werelderfgoederen geplaatst. Er is bijvoorbeeld een straat met zeven kerken. We brengen een bezoek aan de rijkste kerk in deze straat: de Iglesia de Compania de Jesus, een Jezuïtenkerk, waarin 280 ton bladgoud is verwerkt. Veel geld werd verkregen door mensen te overtuigen van hun zondigheid. Dat kon met geld afgekocht worden, zodat ze door te betalen toch verzekerd waren van een goede plek in de hemel. 

Een beeld van het kind Jezus hoog in de kerk wordt op 21 juni beschenen door de zon. Symbolisch: de god van de Inca's geeft licht aan het kind Jezus. Toen de Spanjaarden de Incakoning hadden overmeesterd, probeerde deze zijn leven te redden door de Spanjaarden veel goud te geven. Dit werd niet genoeg gevonden, ze wilden de goede man ook nog bekeren. Hij vond zijn eigen god - de zon - echter veel belangrijker dan een fictieve god, die je niet kon zien en dus werd hij ondanks al het goud vermoord. De opperbevelhebber van Quito wilde de koning ook vrijkopen met goud maar hoorde nog net op tijd dat het geen nut meer had, omdat de Incakoning al dood was. De opperbevelhebber zou toen met al het goud de Amazone ingetrokken zijn. Waar het goud is gebleven weet niemand, dit zou het Eldorado zijn waar mensen al tijden naar op zoek zijn.

Team 26
Vandaag gaat de rit van Quito in Ecuador naar Pasto in Colombia. Slechts 360 kilometer. Een makkie, maar het viel tegen. Colombia is het laatste land dat we aandoen. In dit gebied heerst een vochtig klimaat. Dit zou veroorzaakt worden door de warme El Nino golfstroom die bij Ecuador op de koude Humboldt-stroom botst. Daardoor wordt veel vocht het land ingestuurd. We vertrokken met nevel, zodat we ook nu weinig van de vulkanen konden waarnemen. De vulkanen hebben in dit gebied niet de kenmerkende kegelvorm. Dat hangt samen met de wijze waarop ze uitbarsten. Gelukkig knapte het weer snel op zodat we tussen de fragiele witte wolkjes door een glimp konden opvangen van de besneeuwde toppen van de vulkanen Cayambe en de Imbaburra. Even later passeerden we een parkeerplaats met wel erg veel Volvo’s en realiseerden we ons dat we zojuist de evenaar waren overgereden. Dit mag je nu eenmaal niet ongemerkt doen en dus maakten we rechtsomkeer en parkeerden we bij alle andere Volvo’s. Voor een dollar staken we de evenaar te voet over. Met gps is een exacte plaatsbepaling gedaan en op deze plaats is een monument opgericht. Ruim 2000 jaar geleden zouden de Quito-indianen deze plek ook al zeer nauwkeurig hebben vastgelegd.