Van onverwachte situaties naar onvergetelijke momenten

Een memorabel modderbad

Bij de eerste reis reed ik met 25 cabrio’s vanuit Belém in het noordoosten van Brazilië, dwars door de Amazone naar het zuiden. Een reis van 13.500 kilometer waarbij we eindigden in Ushuaia, de Argentijnse stad op Vuurland die geldt als de meest zuidelijk gelegen stad ter wereld. Dit was voor mij de eerste reis waarbij ik zo’n grote afstand over land overbrugde. Ik zag niet alleen de landschappen veranderen, maar ook de mensen. We begonnen in de dichte tropische jungle van het Amazone bassin en eindigden in het sub-Antarctische landschap van Vuurland. Het was zeker niet altijd een gemakkelijke tocht. Zo begonnen we met 4.000 kilometer onverharde wegen dwars door de Amazone. Het waren wegen die bij één bui al in een modderbad veranderen. Dit werd meteen ploeteren voor de reizigers en soms was het echt afzien. Echter toen iedereen de eindstreep in Ushuaia had bereikt noemde vrijwel iedereen dit eerste stuk als het meest memorabele deel van de reis.

Wachtend met een vorstelijk maal een adembenemend uitzicht

Tijdens onze eerste autoreis in 2008 verbleven we in het pittoreske plaatsje Cafayate, bekend om haar wijngaarden. Ik had de deelnemers verteld over Bodega Colomé, een uniek wijnhuis hoog in de Andes. Het eten is daar heerlijk en de weg daar naar toe is adembenemend mooi. De route is onverhard, maar goed te berijden. De weg voert ons door de Quebrada de las Flechas, een ruig en rotsachtig berglandschap. De bergpunten in dit gebied bevatten vele mineralen en metalen, waardoor zo ongeveer alle tinten rood bevatten. Met enkele auto’s gingen we op pad. We hadden maar een kleine 120 kilometer voor de boeg, dus we hadden de tijd en konden onderweg genieten van het spectaculaire landschap.

Op een zeker moment neem ik een bocht en kan nog net op tijd remmen voor de Audi RS4 cabrio. Op onverklaarbare wijze is het linker voorwiel er vanaf gelopen. Het bleek botte pech, het had overal kunnen gebeuren. Het geluk was dat we langzaam reden en in mul zand, waardoor de auto verder weinig schade had. Maar goed, met een auto op drie wielen is het natuurlijk lastig rijden. Volgens onze berekeningen, we leefden in 2008 en we hadden toen nog geen navigatie, waren we ongeveer 15 kilometer van Bodega Colomé verwijderd. Via onze satelliettelefoons namen we contact op en legden het verhaal uit. “Geen probleem!”, hoorden we aan de andere kant van de lijn. “We hebben hier een oplegger staan, dus ik vraag monteurs om naar jullie toe te rijden en om de auto op te halen. We hebben hier een garage dus kunnen we kijken of we de auto kunnen maken.” Binnen een klein half uur arriveerden twee vriendelijke monteurs met een oplegger. De auto werd opgeladen en met z’n allen reden we naar de bodega.

Bij aankomst op de bodega bleek dat ze een volledig geoutilleerde autogarage hadden met een brug, waar twee zeer bekwame monteurs aan het werk waren. Terwijl de monteurs aan het werk gingen, kregen wij een heerlijke lunch voorgeschoteld bereid van ingrediënten die allemaal van het landgoed van Colomé afkomstig waren. Na de uitgebreide lunch bleek dat de auto toch nog wel wat werk nodig had. Ze stelden ons voor dat ze zouden zorgen dan de auto de volgende dag klaar zou zijn. We hadden nog een vrije dag dus dit was geen enkel probleem. De volgende dag gingen we weer terug naar Bodega Colomé. Hier verwenden we onszelf nogmaals met een lunch om van te watertanden, waarna we met z’n allen weer terugreden naar Cafayate, inclusief de Audi RS4, die weer helemaal opgelapt was.

Mijn favoriete tankstation

Waar ik in Nederland het tanken altijd zo lang mogelijk probeer uit te stellen, kan ik op mijn reizen vaak genieten van een stop bij tankstations. Vaak is de regel hoe afgelegener hoe leuker. Het is dan echt een pleisterplaats voor mensen, waar men niet alleen stopt om even te tanken, maar ook om wat te eten, te rusten en om een praatje te maken. En als je dan met een auto met buitenlands kenteken arriveert, dan trekt dat de aandacht.

PSV- souvenirtje

Op een ander moment in Chili ontmoette ik een pompbediende die vol passie over PSV, zijn favoriete voetbalclub uit Nederland, begon te vertellen toen hij begreep dat ik uit Nederland kwam. Het toeval wilde dat dit ook mijn favoriete club is en dat ik bovendien nog een PSV-souvenirtje bij me had. Natuurlijk heb ik hem dit vervolgens cadeau gedaan.

Elk nadeel heb zijn voordeel

Het uitdagende en tegelijkertijd mooie aan roadtrips is dat je vooraf nooit exact kan voorspellen hoe dingen lopen. Ook al bereid je alles nog zo goed voor, je hebt simpelweg niet altijd alles in de hand. Zo kwam ik in 2010 tijdens de inspectiereis voor de Panamericana Roadtrip tussen de Colombiaanse plaatsen Pasto en Cali terecht in een file, als gevolg van een aardverschuiving. Zeker in een periode van regen kunnen dit soort aardverschuivingen voorkomen. In dat geval is er een stuk weg onbegaanbaar geworden dat eerst zal moeten worden hersteld voordat men verder kan. Over het algemeen gaat zoiets vrij snel. Je snapt niet waar de mensen vandaan komen, maar in een mum van tijd is er een legertje van mensen op de been die aan de slag gaan om de weg binnen de kortst mogelijke tijd weer begaanbaar te maken. Het kost echter altijd wel een paar uur en uiteraard weet niemand exact hoe lang. Nu is het mooie van dit soort situaties, dat men dit in Latijns-Amerika zonder mokken accepteert. Men maakt van de nood een deugd en stapt uit om lekker met elkaar te keuvelen en even de benen te strekken.

Uiteraard waren wij met onze volledig bestickerde klassieke Volvo uit 1968 een bezienswaardigheid. Achter me stond een bus vol met studenten. Ze spraken mij en mijn bijrijder al snel aan met de vraag wat we aan het doen waren. Toen we vertelden dat we uit Nederland kwamen, vroegen ze of we Nederlandse muziek hadden. Gelukkig had ik een cd-rom (het was 2010, dus die gebruikten we toen nog volop) met Nederlandstalige hits. Op hun beurt lieten ze ons de Colombiaanse salsa en vallenato horen en al snel, waren we het middelpunt van een soortement van openlucht disco. In de auto voor ons zat een jong gezin met twee kinderen en een vriendelijke opa. Ze vonden mijn Amazone 123GT fantastisch en wilden er graag mee op de foto. Ook vroegen ze of ik met hen op de foto ging.

Terwijl we hier zo stonden te keuvelen, werd ik benaderd door een schuchtere oude heer, een passagier van de bus die achter me stond. Hij had begrepen dat we onderweg waren naar Cali en hij vroeg of hij met ons mee kon rijden, omdat hij dan sneller bij zijn familie kon zijn. Ik zei hem dat ik hem met veel plezier een lift wilde geven als hij ons op zijn beurt naar ons hotel in Cali zou gidsen. Je moet je voorstellen dat we in die tijd nog niet met navigatie reden. Ter voorbereiding op de reis hadden we ons concept routeboek gemaakt, dat we tijdens deze inspectiereis zouden checken. Door de vertraging met de aardverschuiving wisten we zeker dat we in het donker in de miljoenenstad zouden aankomen. Ondanks een routebeschrijving is het dan een enorme opgave om in zo’n chaotische Zuid-Amerikaanse stad de weg te vinden. De man vond dit een uitstekende deal. Zodra we weer verder konden, nam de heer plaats op onze achterbank en reden we vrolijk verder naar Cali. Nadat we de stad bereikt hadden, reden we met de hulp van onze passagier zonder problemen naar ons hotel, waar hij ons met een grote glimlach gedag zei.

Zelf aan de slag

Alleen al over grensovergangen zou ik uren kunnen praten. Eerder schreef ik een blog over de tien mooiste grensovergangen van Zuid-Amerika. Kasani, de grensovergang tussen Peru en Bolivia aan het Titicacameer geldt als een bont palet van krioelende mensen, waar altijd wel iets te zien of te beleven is. Omdat het inklaren van auto’s altijd wat meer administratieve handelingen vraagt dan gewoon het stempelen van een paspoort, neemt het soms wat meer tijd in beslag. Het inklaren van de auto’s moest gebeuren achterin een klein souvenirwinkeltje. De uitbater van het winkeltje die officieel ook was belast met de administratie rondom het invoeren van de auto’s. Hij vond het op de eerste plaats maar ingewikkeld, al die Europese kentekens. Op de tweede plaats wilde hij zich meer richten op de klandizie van zijn bedrijf. Hij vroeg daarom of ik het niet zelf wilde doen en dus nam ik plaats achter zijn bureau en klaarde vervolgens al onze auto’s zelf in.