Een inspectiereis om nooit meer te vergeten

Inspectietrip met mijn Volvo 123 GT

De wens van veel deelnemers was om vanuit het Chileense plaatsje San Pedro de Atacama, een oase in de Atacama woestijn, naar de zoutvlakte van Uyuni in Bolivia te rijden. De route zou voor het grootste gedeelte onverhard zijn en het was natuurlijk de vraag of deze oldtimers deze rit aan zouden kunnen. Uit ervaring wist ik dat er maar een manier was om hier achter te komen; zelf de rit met mijn Volvo 123 GT maken. De kortste manier om vanuit San Pedro de Atacama naar Uyuni te komen is een route van ongeveer 530 kilometer waarvan alleen de eerste 125 kilometers verhard waren.

De eerste haperingen

Voordat we aan deze tocht konden beginnen, moesten we eerst echter in San Pedro de Atacama zien te komen. Een week daarvoor waren we in Buenos Aires begonnen en tot aan de Chileense hoofdstad Santiago liep alles voorspoedig. Onderweg naar San Pedro begon de auto echter te haperen. Het bleek een probleem te zijn met de carburateur. In het plaatsje Chañaral probeerden twee oude bazen het te verhelpen. We konden verder, maar nadat de nacht al gevallen was strandden we in Calama. Het was vrijdagavond en het viel niet mee om een garage te vinden. Uiteindelijk ontmoetten we een aantal jonge gasten die ons wilde helpen. De volgende dag stonden we met de auto in een garage, waar de monteur van dienst er met alle kennis en kunde mee aan de slag ging. In de namiddag konden we verder naar Awasi, onze prachtige accommodatie in San Pedro. De hartverwarmende manier waarop we in dit hotel ontvangen werden, beschreef ik al eens in een blog over Awasi.

Uiteindelijk bereikten we de grens. We kwamen er snel achter dat er hier maar een keer in de week een trein voorbij kwam. Op benzine hoefde we dus niet te rekenen. De auto begaf het opnieuw en we moesten gesleept worden door de Boliviaanse contacten die ons bij de grens hadden opgewacht. Deze rit was echt afzien. We hadden 200 kilometer voor de boeg en dit zou uren duren. De weg die voor ons lag, was geheel onverhard. Het was ook zeker geen fijne gravelweg, maar meer een pad bezaaid met grotere en kleinere keien. Iedere meter voelde alsof de auto uit elkaar werd getrokken. Diep in de nacht kwamen we aan in Uyuni.

Op transport naar La Paz

In de middag keerden we terug naar de garage om te zien of de auto klaar was. Helaas bleek onze klassieker toch wel wat serieuzere problemen te hebben. Het beste was de auto op transport te zetten naar La Paz. Al snel vonden we een chauffeur die beschikte over een vrachtwagen en die bereid was om de auto naar de Boliviaanse metropool te brengen. In een kladblok bij de plaatselijke politie maakten we een contract op. Via een vuilnisbelt reden we de auto op de vrachtwagen. Prachtig om te zien hoe innovatief de mens kan zijn bij gebrek aan middelen. De beste man ging op pad met mijn auto en wij gingen met de nachtbus naar La Paz. In La Paz vonden we een Volvo garage waar men de hele nacht door werkte aan de auto. De dag daarna konden we weer verder naar Peru.

Een van de mooiste routes die ik ooit heb gereden

In Peru verliep de rit tot aan Cuzco zonder problemen. Na ons bezoek aan Cuzco ging de reis verder naar Nazca. De route van Cuzco naar Nazca is één van de mooiste routes die ik ooit heb gereden. De route voert door tropische valleien en spectaculaire kloven, je rijdt over indrukwekkende hoogvlakten en passeert pittoreske plaatsjes. Langzaam verandert het landschap in een woestijnachtige kuststrook.

Einde oefening

Het eerste gedeelte van de reis ging prima. De route in het begin kent nogal wat hoogteverschillen en we merkten wel dat de auto het daar zwaar had, maar het ging goed. Voordat we bij Nazca waren, moesten we nog over een serieuze hoogvlakte die boven de 4.000 meter gelegen was. Juist toen het landschap weer wat glooiender werd, hoorde ik een enorme knal en daarna hield de auto er mee op. De drijfas was afgebroken en in het motorblok geslagen. Dit was echt einde oefening. We waren natuurlijk bezig aan een inspectietrip, dus hier hadden we geen technische back-up. Goede raad was nu duur. We waren in the middle of nowhere en als de nacht valt op deze hoogte, dan zakt de temperatuur ver onder het vriespunt. Niet echt een plek om vast te komen zitten.

Wanneer de nood het hoogst is, is de redding nabij

Ik probeerde de weinige auto’s die voorbij reden aan te houden. Uiteindelijk stopte een klein vrachtwagentje dat met een slakkengang voorbij kwam. Ik vroeg of hij me wilde slepen naar het dichtstbijzijnde plaatsje, dat volgens mijn berekeningen ongeveer 30 kilometer verderop lag. Slepen in deze bergen zou niet zou gaan, maar we konden wel kijken of we de auto in de vrachtwagen konden krijgen. Ik kende de truc van de vuilnisbelt in Bolivia, dus in het schemerdonker gingen we op zoek naar een heuvel. Gelukkig lag er een kleine richel en via deze zandhoop wisten we de auto op de vrachtwagen te krijgen. We kregen de mannen zelfs zover dat ze ons helemaal naar Nazca brachten. We kwamen hier de volgende ochtend aan.

Ondertussen had ik contact opgenomen met onze partner in Lima. Ik had hen verteld over onze situatie en ze zorgden dat er een auto voor ons klaar zou staan, zodat we de volgende dag weer door konden. In Lima had ik inmiddels al enige tijd contact met de klassieke Volvo club. Voorzitter van deze club was een jonge arts, die een passie voor klassieke volvo’s had en zelf een 123 GT reed. Hij bleek nog een motorblok te hebben liggen. Toen we aankwamen in Lima, ging hij er met z’n vrienden mee aan de slag. Ik ben teruggereisd naar Nederland. Na een maand was de auto klaar, toen ben ik teruggegaan en heb ik mijn inspectiereis afgerond.

Geen helse tocht, maar een van de mooiste reiservaringen

Als u dit zo leest zou u kunnen denken dat dit een helse tocht moet zijn geweest, maar dat is absoluut niet het geval. Het is voor mij één van mijn mooiste reiservaringen. Het heeft me wederom bevestigd, dat wanneer de nood het hoogst is, de redding altijd nabij is. Wat nog belangrijker is, is dat ik ook weer gezien heb dat mensen altijd bereid zijn om elkaar te helpen. Ik kreeg het voor elkaar om mijn auto binnen de daarvoor geplande tijd in Lima te krijgen, omdat er zoveel mensen waren die mij belangeloos wilde helpen. Mensen die ik niet eens kende en van wiens bestaan ik in andere omstandigheden wellicht nooit had geweten. Als ik de series van Ewan McGregor en Charley Boorman bekijk, dan zie je dit ook weer terug. Ik weet zeker dat ook zij zullen beamen dat dit soort ervaringen je leven verrijkt.

De uitendelijke Panamericana Roadtrip was de brokstukken meer dan waard